OVER

Ik ben Laelia Engelsman, ik kom uit Amsterdam waar ik werd geboren in 1962. Maar ik woonde ook tien jaar in Den Haag (oh, oh!) en nu al meer dan tien jaar in Nijmegen.

​

Na allerlei cursussen in tekenen en schilderen en twee keer een kort verblijf aan een kunstacademie, ga ik nu mijn eigen weg. Een soort halve autodidact, in elk geval diplomavrij.

​

Ik ben altijd aan het kijken, hoe zien de mensen en dingen eruit?
Dan zit ik naar de spiegeling op de golven te kijken van een Amsterdamse gracht, terwijl de rest van het gezelschap serieuze zaken bespreekt.  Een dromer, lijk ik dan, maar in feite ben ik natuurlijk gewoon aan het werk.

​

Ik hou er ook van de pen, potlood en kwast als uitgangspunt te nemen. Elk materiaal brengt je ergens. Krassen, verf vegen, inkt druipen.  
Ook maak ik foto's met het mobieltje en werk die later uit tot figuratieve impressies in een losse schilderstijl. Ergens op het kruispunt van verrassing en dierbaarheid.

​

Natuurlijk houd ik me als schilder bezig met het licht, ik hou van schaduwen en lichtvallen, donker en licht. De laatste jaren blijk ik daarbij geïnteresseerd in projecties. De schaduwval op gevels, bestrating en andere schermen.

​

Enigszins tegen de heersende kunstmode in ben ik altijd op zoek naar schoonheid, esthetiek. Ik wil niet proberen met mijn werk de wereld te verbeteren of de SDG’s te halen.

Na een studie in de sociale wetenschappen weet ik hoe ingewikkeld dat is.

 

Bovendien biedt het mooie plaatje een ontsnapping: troost, schoonheid. Ik denk dat schoonheid zonder morele boodschap altijd bestaansrecht heeft, ook  - of juist -  in tijden van nood.